پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«هیچ‎کس اختیار هیچ کاری را ندارد. کار دست همه است؛ ما وزیر التماس یم.» این بخشی از سخنان قابل تامل وزیر صمت نسبت به وضع موجود در کابینه دولت سیزدهم است که در فضای رسانه‌ای کشور پخش شد. اظهاراتی که نشان از سردرگمی شدید در دولت و نبود یک فرماندهی واحد دارد. از سوی دیگر، دست به دست شدن خبر استعفای وزیر نفت و پشت صحنه آن، یکبار دیگر توجه‌ها به سمت به پاستور رفت. اظهارات علی آبادی و خبر استعفای اوجی نشان می‌دهد، قدرت‌های در سایه با تابعی از وابستگی و نفود سیاسی شان اجازه کار از مردان اقتصادی کابینه را گرفته اند؛ تا جایی که برای پیشبرد امور یا باید التماس کنند، یا استعفا دهند و یا اینکه در نهایت مجبور شوند که به افراد پشت پرده قدرت دست دوستی بدهند. وضعیت کنونی نشانگر این است که کار در ایران گره خورده و هنوز مشکلِ جدیِ در عرصه سیاست‌گذاری و تصمیم سازی کشور وجود دارد.

عباس علی آبادی، وزیر صمت گفت: به رئیس جمهور گفتم من وزیر التماس م و هیچ اختیاری ندارم. تولید در اقتصاد کشور فرمانده ندارد. کجای دنیا تا به مشکل انرژی می‌خورند برق و گاز صنایع را قطع می‌کنند؟

مسئله اینجاست مگر دکتر سعید نمکی وزیر بهداشت نیست، مگر معاونان پژوهشی و اصطلاحا تحقیقات و فن آوری و درمان و ... در زیر مجموعه آقای نمکی نیستند، مگر آقای نمکی حقوق نمی‌گیرد و سمت صدارت را برای این بر تن نکرده است که افراد لایق را به عنوان معاونان خود بگمارد و افرادی که نگرش او را دارند به عنوان همراه خود بر گزیند؟